Peter Oomen over het bevrijdende gevoel van een ontslag na de eerste ontreddering.

Peter Oomen schrijft periodiek in deze column over organisaties en HRM in de vorm van een persoonlijk verhaal. Hij doet dit geïnspireerd door zijn clienten. De persoonlijke verhalen zijn fictief en niet herleidbaar tot personen.

Peter Oomen is psycholoog en organisatie-adviseur.


Ik ben geweldig

Willem de Vries legt de telefoon neer en kijkt uit het raam. 'Zijn ze nu helemaal gek geworden', zegt hij hardop: 'En anders word ik het wel'.

10 jaar geleden had hij samen met een technische man het bedrijf overgenomen van zijn oom die er niets meer aan deed, en het ging bergafwaarts.

Vooral door het commerciële talent van Willem bouwden ze het uit van 15 tot meer dan 70 medewerkers en van een jaaromzet van 2 miljoen gulden tot een van 7 miljoen euro. Waar ze vroeger alleen wat aan Duitsland leverden, vertrekken er nu ook dagelijks vrachtwagens naar Frankrijk, België en zelfs Polen en Tsjechië. Hij had veel geïnvesteerd in nieuwe productielijnen en in verantwoord HRM-beleid. De spaarlonen, verzekeringen en overwerktoeslagen, moesten eens goed geregeld en up to date gemaakt worden.

Door zijn ziel en zaligheid in het bedrijf en de mensen te leggen was er onder meer een fantastische nieuwe locatie neergezet en het verzuim tot een minimum beperkt, ondanks ploegendiensten en zwaar werk.

Hij was nu druk bezig om in Italië een kansrijke joint venture aan te gaan.

Ik ga kapot

OK, de omzet liep door de recessie wat terug, en de nieuwe locatie was wat duurder uitgevallen. De banken doen moeilijk, maar dat doen ze al jaren. Maar dat de mede-aandeelhouders, door een slimme aandelen-emissie een meerderheid hadden verkregen, en hem zojuist telefonisch de wacht hadden aangezegd, sloeg hem knock out. Ze waren zelfs van plan om de nieuwe verplichtingen naar het personeel op hem persoonlijk te verhalen, omdat hij die per abuis niet aan de aandeelhouder vergadering ter besluitvorming had voorgelegd.

Hij rende naar buiten, stapte in zijn ouwe trouwe Mercedes en begon naar huis te rijden. Vijf minuten later begon hij te huilen. Het wilde niet meer stoppen en hij zette zijn auto aan de kant en liep een groene wei in.

Na 10 minuten kwam hij pas op adem en besloot zijn HRM-officer te bellen: 'Jan, ik wordt eruit gegooid, ik sta hier tussen de koeievlaaien en ik ga kapot.' Hij vertelde het hele verhaal en Jan van Vliet antwoordde: bel de jurist en ook die ene managementcoach en weet dat als jij zo behandeld wordt, ik ook vertrek en waarschijnlijk nog een aantal mensen. Ga nu naar huis. Ik bel je vrouw wel even dat je eraan komt. Willem ontspande.

Ik ga leven

Diezelfde week sprak hij zijn coach. 'Mijn jurist heeft me uitgelegd hoe hij het onderste uit de kan gaat halen en nu wil ik met jou eens een goede strategie doornemen om de verraders het leven zo moeilijk mogelijk te maken', zei hij strijdlustig.

Toen hij een uur later buiten stond ging het volgende door hem heen:

Hij was al die jaren veel van huis geweest en hoewel de band met zijn vrouw en kinderen goed was zag hij hen veel te weinig. Hij merkte hoeveel hij van hen hield.

Zijn nieuwe ski's stonden nog ongebruikt in de schuur en het was al weer drie jaar geleden dat hij met zijn beste vriend een mooie tocht van blokhut naar blokhut had gemaakt. Koken deed hij ook nooit meer of zomaar eens een dagje kranten spellen. Hij had zich al een paar keer voorgenomen om een yoga- training te volgen, maar het was er niet van gekomen.

Er lag een fantastische tijd achter hem maar voor hem lagen zeeën van tijd om in te leven. Laat de jurist zijn werk maar doen, ik zal me er maar zijdelings mee bezig houden.


Voor meer informatie over Peter Oomen, kunt u op de link onder dit artikel klikken.