Huidige praktijk blijft nu gewoon bestaan.

De Eerste Kamer heeft de plannen van ministers De Geus van SZW en Donner van Justitie verworpen om het concurrentiebeding wettelijk te regelen. De bestaande praktijk blijft nu gewoon van kracht. In het wetsvoorstel stond dat werkgevers maximaal een jaar lang na het verbreken van een arbeidsovereenkomst hun ex-werknemer kunnen verbieden om bij een concurrent aan de slag te gaan. Wel zouden werkgevers dan een ‘redelijke vergoeding’ moeten betalen aan de werknemer.

Vakbonden en werkgevers hadden eerder gewaarschuwd dat de rechtszekerheid in het gedrang kwam. Dat was ook de mening van de Senaatsfractie van de VVD, die stelde dat de huidige regels en jurisprudentie voldoende zijn. Ook het CDA steunde de eigen ministers niet, en onthield zich helemaal van stemming.

Achilleshiel
Eén op de vijf werknemers neemt volgens het kabinet een bepaling over concurrentiebeding op in de arbeidsovereenkomst. Het kabinet vindt dit een belemmering van de vrije arbeidskeuze. Maar schrappen kan niet, omdat bedrijven dan schade op kunnen lopen als een werknemer naar de concurrent vertrekt.

Daarom wilde het kabinet de huidige regeling aanscherpen; het beding mag een jaar gelden en de werknemer moet een redelijke vergoeding krijgen als zo'n beding in de arbeidsovereenkomst is opgenomen. Als de vergoeding niet redelijk is, zou de overeenkomst nietig zijn.

Deze vergoeding was een achilleshiel van de regeling, want wie bepaalt wat een ‘redelijke’ vergoeding is. Het kabinet vond dat de rechter dat maar moest uitmaken, waardoor er weer een nieuwe praktijk moest gaan groeien, zoals nu eigenlijk ook al het geval is.

Huidige praktijk blijft
Omdat er nu geen wet komt die het concurrentiebeding regelt, blijft de huidige praktijk gewoon bestaan. Die is niet altijd even duidelijk, want in de loop van tientallen jaren door uitspraken van rechters gevormd. Die komen er in grote lijnen op neer dat een concurrentiebeding in een arbeidsovereenkomst wel mag, maar wel binnen de grenzen van redelijkheid. Zowel de tijdsduur van het beding, de strekking ervan en de geografische reikwijdte moeten passen bij de arbeid die verricht is.

Zo mag een kapper uit Groningen van de rechter best direct bij een salon gaan werken in Drenthe, maar niet in een straat verderop. Aan een productontwikkelaar van een landelijk opererend softwarebedrijf, mogen wel zwaardere beperkingen worden opgelegd, zolang de productontwikkelaar maar een redelijke kans krijgt om binnen enige tijd weer een andere baan te vinden.