Wervingsteksten bevatten veel cliché's. Werkgevers gebruiken vaak dezelfde woorden om duidelijk te maken welke eisen zij aan kandidaten stellen ("zelfstandig", "flexibel", "enthousiast", "resultaatgericht"). Ook de manier waarop organisaties hun bedrijfscultuur omschrijven, lijkt erg op elkaar ("uitdagend", "dynamisch", "professioneel", "informeel").
Dat blijkt uit een onderzoek van AMC Academie waarin bijna 100.000 vacatures op vijf verschillende vacaturesites onder de loep zijn genomen.
Wat is er aan de hand met de werkgevers en met de recruiters? Waarom kiezen we dezelfde woorden om de werkomgeving, vacature en de ideale kandidaat te omschrijven?
Bang, onwetend, hetzelfde?
Er zijn verschillende mogelijkheden:
Dertien in een dozijn
Maar wat betekent dit voor een kandidaat? Wat is erger: een werkgever die zichzelf niet kent, een werkgever die zich als dertien in een dozijn presenteert of een werkgever die niet eens de moeite wil nemen om een goede wervingstekst op te stellen?
Kostuums verboden
Als we weten wat we ermee bedoelen, heb ik niet zoveel bezwaren tegen cliché's.
Maar wat betekent een informele bedrijfscultuur: kostuums verboden, korte broek bij warm weer? En als we onze organisatie niet informeel noemen, is die dan ineens formeel, misschien zelfs ambtelijk?
En wat is een eigenlijk een uitdagende werkomgeving? We zijn pas tevreden als je altijd op je tenen loopt? Of het is een chaos bij ons?
Waarom schrijven we dat niet gewoon op?
Of durven we dat niet omdat er straks misschien niemand bij ons wil werken? Omdat we dan géén sollicitaties ontvangen van kandidaten die zichzelf aanprijzen als "teamwerkers", die "flexibel" en "enthousiast" zijn?