Het nul uren contract kennen we allemaal. De werkgever legt zich hierbij niet van te voren vast op het aantal uur dat hij werk heeft voor een werknemer. Met zo'n flexibel oproep-contract betaalt de werkgever het personeel alleen voor de uren dat hij ze echt nodig heeft. Een heel bijzondere variant hierop kennen de universiteiten: de 0-0 aanstelling. Een manier om gepensioneerde werknemers zonder salaris te laten doorwerken. Tijdens de HRpraktijk-Dag heeft Paul Schnabel, directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau, de 0-0 aanstelling op de HR-agenda gezet. Vergrijzing Met de vergrijzing zullen naar verwachting grote personeelstekorten ontstaan, met name in de zorg en het onderwijs. Mensen blijken ook na hun 65ste nog fit genoeg om te werken. Steeds meer werknemers willen ook na hun pensionering doorwerken. De universiteiten maken al enige tijd slim gebruik van deze gemotiveerde werknemers. Zij bieden hen een 0-0 aanstelling aan. "Gepensioneerden kunnen met zo'n contract - veelal in deeltijd - blijven werken, zonder dat hier een vergoeding tegenover staat. Een vorm van vrijwilligerswerk", aldus Schnabel. Hij verwacht dat dergelijke arbeidsovereenkomsten een grotere vlucht zullen nemen. Ook buiten de universiteit? In de praktijk gebruiken universiteiten zo'n 0-0 aanstelling vooral om wetenschappers na hun 65ste te laten doorwerken aan hun onderzoek. Zij ontvangen hiervoor géén salaris, maar kunnen wel gebruik maken van de onderzoeksfaciliteiten van de universiteit. De vraag is natuurlijk of een dergelijke arbeidsrelatie ook interessant is voor andere sectoren. Waarom eigenlijk niet? Al zijn er natuurlijk nog wel wat haken en ogen aan gepensioneerde vrijwilligers. Gepensioneerde vrijwilligers Allereerst is deze vorm van doorwerken niet voor alle werknemers of werkgevers interessant. Niet alleen moeten medewerkers fysiek en geestelijk in staat zijn om door te werken. Ook moeten ze zo gemotiveerd zijn voor hun werk, de werkgever of voor de contacten met collega's dat ze dit ook willen doen zonder dat ze hiervoor salaris ontvangen. Het zal voor managers onwennig zijn. Welke eisen kunnen ze stellen aan vrijwillige werknemers? Doen deze alleen de leuke klussen en laten ze de corvee-taken achter voor de betaalde collega's? Afhankelijk individuele situatie Aan de andere kant bieden arbeidsrelaties waarbij werknemers na hun pensionering doorwerken, interessante mogelijkheden: Voor werknemers: zij kunnen zich ook na hun pensionering nuttig maken. Afhankelijk van hun individuele situatie kunnen ze besluiten meer of minder te werken. Voor werkgevers: ze kunnen zich op deze manier wapenen tegen een personeelstekort. En ze zien met de pensionering van een werknemer niet ineens al zijn kennis en expertise vertrekken.

Het nul uren contract kennen we allemaal. De werkgever legt zich hierbij niet van te voren vast op het aantal uur dat hij werk heeft voor een werknemer. Met zo'n flexibel oproep-contract betaalt de werkgever het personeel alleen voor de uren dat hij ze echt nodig heeft.
Een heel bijzondere variant hierop kennen de universiteiten: de 0-0 aanstelling. Een manier om gepensioneerde werknemers zonder salaris te laten doorwerken.

Tijdens de HRpraktijk-Dag heeft Paul Schnabel, directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau, de 0-0 aanstelling op de HR-agenda gezet.

Vergrijzing
Met de vergrijzing zullen naar verwachting grote personeelstekorten ontstaan, met name in de zorg en het onderwijs. Mensen blijken ook na hun 65ste nog fit genoeg om te werken. Steeds meer werknemers willen ook na hun pensionering doorwerken.

De universiteiten maken al enige tijd slim gebruik van deze gemotiveerde werknemers. Zij bieden hen een 0-0 aanstelling aan.
"Gepensioneerden kunnen met zo'n contract - veelal in deeltijd - blijven werken, zonder dat hier een vergoeding tegenover staat. Een vorm van vrijwilligerswerk", aldus Schnabel. Hij verwacht dat dergelijke arbeidsovereenkomsten een grotere vlucht zullen nemen.

Ook buiten de universiteit?
In de praktijk gebruiken universiteiten zo'n 0-0 aanstelling vooral om wetenschappers na hun 65ste te laten doorwerken aan hun onderzoek. Zij ontvangen hiervoor géén salaris, maar kunnen wel gebruik maken van de onderzoeksfaciliteiten van de universiteit.

De vraag is natuurlijk of een dergelijke arbeidsrelatie ook interessant is voor andere sectoren. Waarom eigenlijk niet? Al zijn er natuurlijk nog wel wat haken en ogen aan gepensioneerde vrijwilligers.

Gepensioneerde vrijwilligers
Allereerst is deze vorm van doorwerken niet voor alle werknemers of werkgevers interessant.
Niet alleen moeten medewerkers fysiek en geestelijk in staat zijn om door te werken. Ook moeten ze zo gemotiveerd zijn voor hun werk, de werkgever of voor de contacten met collega's dat ze dit ook willen doen zonder dat ze hiervoor salaris ontvangen.

Het zal voor managers onwennig zijn. Welke eisen kunnen ze stellen aan vrijwillige werknemers? Doen deze alleen de leuke klussen en laten ze de corvee-taken achter voor de betaalde collega's?

Afhankelijk individuele situatie
Aan de andere kant bieden arbeidsrelaties waarbij werknemers na hun pensionering doorwerken, interessante mogelijkheden:

• Voor werknemers: zij kunnen zich ook na hun pensionering nuttig maken. Afhankelijk van hun individuele situatie kunnen ze besluiten meer of minder te werken.


• Voor werkgevers: ze kunnen zich op deze manier wapenen tegen een personeelstekort. En ze zien met de pensionering van een werknemer niet ineens al zijn kennis en expertise vertrekken.

Doorsturen: