Peter Oomen over het afwegen van (eigen) belangen tijdens een moment van zwakte ...

Peter Oomen schrijft periodiek in deze column over organisaties en HRM in de vorm van een persoonlijk verhaal. Hij doet dit geïnspireerd door zijn cliënten. De persoonlijke verhalen zijn fictief en niet herleidbaar tot personen.

Peter Oomen is psycholoog en organisatie-adviseur.

Die dag ging Gerard voor het eerst als plaatsvervangend directeur naar kantoor. Trager dan anders draaide hij zijn nieuwe Mercedes de parkeergarage in.

De avond tevoren had het voltallige bestuur met de directeuren doorvergaderd over de plaatsingen van het personeel in de nieuwe functies. Deze waren het gevolg van de fusie die een streep door zijn loopbaan had gezet. Zou hij nu zonder plaatsvervangende schaamte de uitkomsten voor zijn managers over het voetlicht kunnen brengen? Voor zichzelf had hij het zien aankomen. Op deze school telt alleen het aantal managementjaren en niet datgene wat je in die jaren gepresteerd hebt.

Petra en hij werden beide benoemd tot directeur van de gefuseerde scholengemeenschap en ieder met een hele eigen portefeuille. Maar Petra werd voorzitter van de directie en contactpersoon voor het ministerie, hij niet.

Ondanks deze forse streep door de rekening wist Gerard dat dit niet de reden was dat hij al om half zes wakker lag. Willem, zijn financiële man, ging hij vandaag vertellen dat hij geen financieel manager zou worden. Het bestuur had grote druk op hem uitgeoefend om Willem de baan aan te bieden die hij nooit zou accepteren. De reden dat Willem die niet zou accepteren was zijn schuld. Hij had Willem altijd geprezen om zijn lange termijn visie en zelfs veel van hem opgestoken.

Hij had Willem onlangs gevraagd voor zijn plaatsingsprofiel in een korte notitie nog eens uit de doeken te doen welk financieel beleid de gefuseerde school de komende jaren zou moeten voeren. Dat zou het bestuur wel overtuigen van de noodzaak om hogere eisen te stellen aan de financiële functie. Willem zou hierdoor als enige voldoende gekwalificeerd zijn. Zijn tegenstrever zou nooit en te nimmer aan die eisen kunnen voldoen. Al had deze wel een veel langere staat van dienst en hoorde hij bij het winnende kamp. Gerard zou de notitie ook goed kunnen gebruiken om de financiën in zijn eigen directieportefeuille te trekken.

Het was een moment van zwakte geweest. Nadat hij een marathononderhandeling had gevoerd over zijn directieportefeuille stond de functie van financieel manager op de agenda. Het bestuur zei direct dat de andere kandidaat de benodigde papieren niet had maar dat zijn praktijkervaring hem tot de beste kandidaat kwalificeerde. Hij vond dit onzinnig en wilde, aangezien hij financiën in zijn portefeuille had, de kandidatuur van Willem eens stevig onderbouwen met de door hem opgestelde notitie.

Het bestuur kwam echter dubbel zo hard terug en zei de verdeling van de directieportefeuilles weer te gaan bijstellen als hij hun oordeel niet zou aanvaarden. Men verweet hem dat hij net de financiële portefeuille voor zich had opgeëist met extra bevoegdheden en capaciteit, en nu dan ook nog eens een zwaardere financiële managementfunctie wilde creëren.

Uit angst dat zijn portefeuille naar beneden zou worden bijgesteld had hij zijn pleidooi voor Willem gestaakt.

Gerard stapte uit de lift op de 6de en Willem trad hem lachend tegemoet: “En heb je nog wat aan m’n notitie gehad gisterenavond”? “Kom alsjeblieft even binnen”, zuchtte hij. Willem hoefde niet te weten hoe de zaken werkelijk waren gelopen, maar volgende week zou hij zijn coach spreken: met de billen bloot.

Voor meer informatie over Peter Oomen, kunt u op de link onder dit artikel klikken.