Een waterleidingbedrijf zoekt een bedrijfsjurist die 'het team verrijkt met de nieuwste inzichten en een frisse blik'. De wervingsadvertentie vraagt om een kandidaat met maximaal drie jaar werkervaring en daarmee maakt het bedrijf verboden onderscheid op basis van leeftijd. Leeftijdsdiscriminatie mag niet, maar soms kan er toch een goede reden zijn om onderscheid te maken tussen mensen. Hier leest u hoe het zit.

Een jurist met ruimere werkervaring solliciteerde naar de functie bij het waterleidingbedrijf en werd afgewezen. Hij vindt dat het bedrijf hem discrimineert omdat de maximum werkervaringseis een verkapte manier is om een kandidaat te zoeken van maximaal 35 jaar oud. Hij kaart de zaak aan bij het College voor de Rechten van de mens, dat beredeneert dat bedrijfsjuristen met maximaal drie jaar werkervaring vooral jonge mensen zullen zijn. Door het stellen van deze werkervaringseis, zullen vooral oudere kandidaten niet solliciteren, omdat zij meer werkervaring hebben.
Het waterleidingbedrijf maakt dan ook indirect onderscheid op grond van leeftijd en dat mag niet zonder een goede reden.

Indirect onderscheid niet altijd verboden
Indirect onderscheid op grond van leeftijd is niet verboden als hiervoor een goede reden bestaat, de objectieve rechtvaardiging. Een divers team, groeimogelijkheden en kennis over de nieuwste inzichten blijken niet voldoende rechtvaardiging. Ook niet de wens om een medewerker voor langere tijd aan de organisatie te binden.